Ergens in juli in 1989. Ergens in Frankrijk na de zoveelste etappe van de Tour de France. De 76e editie. Maar pas mijn derde voor de NOS radio. Chef d’équipe is Jaap Hofman. Hij heeft mij in 1982 aangenomen als voetbalverslaggever. En geeft mij later ook de kans wielerwedstrijden te verslaan. Deze juli avond vraagt Jaap of ik straks even tijd heb. Hij wil wat vragen, maar het moet wel een beetje discreet. Ik denk te weten waar het over gaat. Jaap is gevraagd door Joop vd Ende om de sportafdeling op te zetten bij TV10. In oktober zal het zover zijn. Dan gaat de eerste Nederlandse commerciële zender van start. Hier en daar dient nog een klein hobbeltje genomen te worden, maar dat heeft niets om het lijf. Jaap wil mij graag meenemen naar Aalsmeer. Het betekent dat ik afscheid moet nemen van mijn grote liefde, de radio. Na de dood van Koomen neemt de NOS geen verslaggevers meer in vaste dienst. Ik aarzel daarom niet. Alles liever dan die andere commerciële zender in aanbouw, RTL Veronique. Dat oogt allemaal krakkemikkig en onbetrouwbaar. Joop staat voor groots, klasse en grandeur.
Het contract dat ik krijg aangeboden is lucratief. 9.000 gulden per maand voor drie jaar en een fijne auto van de zaak. Voorzien van een heuse mobiele telefoon. Wel een hele grote en niemand heeft mijn nummer, maar dat doet er niet toe. Het is een mobiele telefoon. In 1989! Zo rij ik vanaf 1 augustus trots in mijn grote witte Mazda 626 heen en weer tussen Amsterdam en Aalsmeer. Onderweg steeds mijn moeder bellend. Het enige nummer dat werkt. Veel meer heb ik niet te doen, de eerste weken. Jaap Hofman moet nog afronden bij de NOS en begint pas half september. Ik geef mijn ogen goed de kost in Aalsmeer. Maak kennis met het hoofd van de afdeling pr, die het wel heel druk heeft. Zegt hij. Trots laat hij mij zijn ‘werkstukken’ zien. Ik krijg van alles 1 exemplaar mee. Het mooist vind ik de grote handdoek in de kleuren groen en claret blue. Ik voel me een echte TV 10’er. Naarmate de tijd verstrijkt en er steeds meer, vooral nieuwsredacteuren binnenkomen, begint er toch wat onrust te ontstaan. Dat kleine hobbeltje wordt groter. Joop lijkt te vroeg en te hard te hebben gejuicht. De politiek slaat terug. De onrust begint een beetje op paniek te lijken.
Vrijdagmiddag geeft Jaap Hofman zijn afscheidsreceptie bij de NOS. Terwijl hij enthousiast over zijn toekomst bij TV 10 speecht, fluistert zijn opvolger Bram Gaillard mij toe dat ik beter naar Aalsmeer kan gaan. Het gaat daar mis, heeft hij gehoord. Hij heeft gelijk. In Aalsmeer tref ik een grote groep verslagen collega’s aan. Zojuist heeft Herman Wigbold verteld dat er die avond 40 mensen uit moeten. Wie wil mag gaan. Hij bemoeit zich er verder niet mee. Ik bel naar Ferry de Groot. Kan ik evt. terugkomen bij ‘Langs de Lijn?’ Ferry is duidelijk. Dat kan. Ik heb immers nog niks gedaan voor welke andere zender dan ook. Ik vind het laf van mezelf, maar mijn besluit staat vast. Ik laat me dezelfde avond nog afkopen. Baan bij de NOS terug, maar droom kwijt. Ik ben weg uit Aalsmeer voor ik er goed en wel begonnen ben. Gelukkig is een half jaar later alles anders. Joop smeedt een monsterverbond met RTL Veronique en voor mij is er veel werk als tekstschrijver en sportcommentator. De rest is mooie geschiedenis en Jaap Hofman. Die ben ik gelukkig nog vaak tegengekomen. TV10. Het waren twee fantastische maanden. En gelukkig heb ik de grote handdoek nog. Al zijn de prachtige kleuren wel heel bleekjes geworden…