25 jaar geleden zag ik de geboorte van RTL - toen nog RTL Veronique - op een ielig zwart-wit televisietje op bijna net zo’n kleine studentenkamer in Groningen. Vanaf de start van het station was ik een trouw kijker van de zender. Tenminste, als er niet een balletje rolde op een ander net.
Vooral series als 'Dallas' en 'As The World Turns' (echt waar) behoorden alras tot het studiepakket van de toenmalige rechtenstudent. Hoewel ik gelijk enthousiast was over de wat lossere aanpak van de nieuwe zender had ik nimmer kunnen bevroeden daar ooit nog actief te zijn. Want hoewel de ambitie toen al was gericht op een carrière bij televisie lag de focus op zondagavond 7 uur bij 'Studio Sport'. De hoogmis van het Nederlands voetbal.
Voetbalpraat
Een droom die ik in 2005 werkelijkheid zag worden toen Talpa mij vroeg deze positie te bekleden. Nota bene op basis van mijn prestaties bij RTL in het programma 'Voetbal Insite'. Over die overgang destijds is genoeg gezegd en geschreven, maar nog altijd ben ik blij deze kans te hebben gekregen. Al was het alleen al om te weten dat droom en werkelijkheid elkaar nog wel eens willen ontlopen.
Praten over voetbal is geweldig, maar dan toch het liefst tenminste een uur lang en met de mogelijkheid stevig te improviseren. Dat het avontuur dan ook in 2007 alweer eindigde was pijnlijk, maar zeker niet onverdraaglijk. Het betekende bovendien een terugkeer bij RTL. Uiteindelijk het beste wat me de afgelopen jaren is overkomen. Niet in de laatste plaats door de lessen die deze terugkeer me bracht. Want nog geen jaar later zag RTL niets meer in het slappe geouwehoer over voetbal en was sport geen prioriteit meer. Een keuze zoals die zo vaak wordt gemaakt in omroepland. Op zich niets mis mee. Het betekende voor mij en het team van 'VI' echter wel einde oefening.
De aanhouder wint
Het was in die periode dat ik leerde dat je zelf verantwoordelijk bent voor je dromen en succes. Samen met mijn 'allerbeste' vriend Johan Derksen ging ik de boer op om sponsors te regelen. Twee maanden na de start van het reguliere seizoen keerden we weer terug op de buis in een decor van bordpapier en plakband. Twee jaar lang werkten we zonder contract bij de zender, maar heroverden we wel een plaatsje in het televisielandschap. Na die twee jaar werd dat beloond met een nieuw contract. Een veel grotere beloning volgde een jaar later: het winnen van de Televizier-Ring. Toch leverde dat niet zozeer een gevoel van genoegdoening op, maar veel meer een bevestiging dat je vooral moet geloven in je eigen dromen en kansen. Bovendien werd deze prestatie ook door RTL op waarde geschat en beloond met een nieuw en verbeterd contract.
Warme jas
Natuurlijk is dat geen garantie voor een eeuwig huwelijk, want televisie valt of staat bij kijkcijfersucces. En zo hoort het ook te zijn. Maar na 11 jaar RTL durf ik wel te stellen dat de zender voelt als een warme jas. Een jas waarin ik prachtige dingen heb meegemaakt: de afscheidswedstrijd van Diego Maradonna in Buenos Aires, het presenteren van de Staatsloterij Sinterklaasshow met de echte Sinterklaas(!), de opkomst van 'VI Oranje' tijdens het WK in Zuid-Afrika, de verschutting bij 'De Meisjes Tegen De Jongens' en het weglopen van Johan na een stevige woordenwisseling over SC Heerenveen. Want het moet natuurlijk wel ergens over gaan. Wat de komende 25 jaar gaat brengen, valt moeilijk te voorspellen. Maar saai zal het zeker niet worden.