Iedereen kent het wel: zo’n dag waarop de wekker eerder dan normaal lijkt af te gaan, er meer dan één kopje koffie nodig is om enigszins wakker te worden, je naar de spiegel kijkt en denkt pffff laat maar.
Je maakt fouten die je normaal nooit zou maken. “Nou, dit is echt niets voor mij!” hoor je jezelf steeds vaker zeggen, om op het volgende moment weer ergens tegen aan te botsen, of te morsen op je kleding en dingen uit je handen te laten vallen. Dat je er wel bent maar eigenlijk ook niet. Je reactievermogen is trager. Je luistert wel, je ogen steeds wijder open met veelbetekenende blikken die camoufleren dat de woorden eigenlijk direct je kortetermijngeheugen passeren als ze er al langs komen. De werkdagen op de set beginnen om 07.00 uur in de ochtend al voelt dit soms als midden in de nacht. Eerst mag je nog uitgapen in de make-up. De kwasten aaien tegen je gezicht, maar de visagist en jij weten allebei dat er op zo’n dag weinig te halen valt. Het is stil. Ik staar naar de krant, terwijl de visagist stilletjes naar mijn wallen staart en daar oranje, groen en geel op smeert (want als je wallen blauw zijn werkt oranje camouflage het beste, heb ik me ooit laten vertellen).
Is dit wel verleidelijk genoeg?
Dan is het zo ver! Ik strompelt naar de set met koffie in mijn hand, maar de koffie doet zijn werk maar niet. Inmiddels is het een uur later en mijn wallen zijn zogenaamd niet zichtbaar maar wel voelbaar, maar dat doet er niet toe. Het is tijd om iemand te wurgen, ontvoerd te worden of een heftige seksscène uit te spelen terwijl je je oprecht afvraagt: wát ben ik aan het doen, is dit wel verleidelijk genoeg? Maar goed, de dag is begonnen en na de eerste take hoor ik GESTOPT! Ik krijgt aanwijzingen en denk meteen: wat zei hij nou? Maar er is geen tijd om na te denken, want er zijn tien mensen om mij heen die allemaal een andere taak hebben en de lichten net iets feller zetten, het geluid nog even checken en de spullen op z’n plek zetten. Voor ik het weet, wordt er weer ACTIE! geroepen en staan we weer tegenover elkaar. Stilte!
Overwinning op de Olympische Spelen
Paniek dreigt. Shit. De zin. Dilan! De zin. Denk na! Shit… de aanwezigheid van iedereen wordt nog duidelijker voelbaar. Mijn medeacteur kijkt mij veelbetekenend aan. Ik voel de vloer onder mijn voeten wegglijden. En dan komen de verlossende woorden van de opnameleider: GESTOPT!. De opnameleider komt op mij af. ‘Wat is er, gaat het?’ ‘O, je was je zin kwijt, geen probleem, we gooien hem op.’ ACTIE! Nog even wil ik mezelf toespreken, zeggen dat het wel goed komt, maar dan ben ik er weer, op dat zelfde punt…. Er komt iets uit. Maar ik brabbel. Ik hoopt dat de regisseur het niet merkt, maar de regisseur heeft ook oren. En daar zijn we bij de derde take, of ik even op die zin wil letten, hij kwam er ‘een beetje raar uit’. Goed. Ik hoor weer ACTIE! Je kan het Dilan. 3,2,1…En het is eruit. Hoe weet ik niet. Maar het is eruit. En gek genoeg voelen deze momenten als een overwinning op de Olympische Spelen. Fitheid geboden.